20 april 2022, bij Wouter, Marieke, Janna, Willemijn en Valentijn

Ik heb behoefte om iets te delen van onze ervaringen tot nu toe, tijdens de eerste 2,5 week van onze reis. Maar ik weet nog niet wat en hoe en met wie.

Dus begin ik maar gewoon te typen.

Vandaag is een beetje bewolkte en daarmee landerige dag. De afgelopen dagen hebben we zeker Jente amper gezien, die is de hele dag aan het spelen met Willemijn en Valentijn, buiten, met de dieren, op de veranda of de slaapkamer van Willemijn met playmobil, of ze luisteren tussendoor bij ons in de alkoof naar het luisterboek van Sjakie en de chocoladefabriek. Lena is daar ook geregeld bij, maar die speelt af en toe ook alleen met haar playmobil of de honden. Ons zoeken ze amper op…Ik vind het echt zo geweldig om te zien hoe vrij ze zich voelen, hoe natuurlijk het samenzijn met de kinderen van Wouter en Marieke gaat, hoe vuil hun voeten en snoetjes zijn aan het einde van de dag.

Gisteren en eergisteren hebben Frank en ik samen met Wouter en Marieke bijna 5000 uienplantjes geplant, ik heb er nu bloederige handen van, maar wel fijn om dit samen te kunnen doen. Wie weet zien we aan het einde van het seizoen de opbrengst nog wel, we denken erover – als het allemaal zo uitkomt-  om op onze terugreis in september op de boerderij te komen passen zodat Marieke en Wouter met vakantie kunnen. We zullen zien…

’s Avonds drinken we nog een kop thee (niet teveel, ’s nachts uit bed moeten voor een plas is me dat niet waard) met een stuk chocola, lezen we en gaan we op tijd naar bed, we maken lange nachten. Mede dankzij de kittens die overdag hun energie kennelijk goed besteden en ’s nachts ook goed slapen.

De tijd verstrijkt hier anders, het andere levensritme is al snel vertrouwd en het lijkt dan ook alsof we al veel langer weg zijn dan 2,5 week. Is dat misschien omdat dit ritme, het vele buiten zijn, het leven op onze bio-klok in plaats van op de klok-klok, het ontbreken van plannen en lijstjes, een rustiger hoofd, meer tijd besteden aan de basale dingen (composttoiletje legen, water halen, afwassen, koken, opruimen, je kunt er druk mee zijn;-), toch meer aansluit bij het natuurlijke ritme van de mens? In elk geval doet het ons goed, hoewel het bij vlagen natuurlijk ook onwennig is, zo’n leeg hoofd en lege dag…wandelen biedt mij dan uitkomst.

Wat ik echt heerlijk vind, is de dag beginnen met wat yoga buiten op mijn matje. Niet alleen fijn om de dag in mijn eigen ritme te beginnen, maar ook broodnodig om me uit te rekken. Jemig, wat voel ik me ’s ochtends soms oud en stijf. Zeker na twee dagen uitjes planten, zit de stramheid door mijn hele lijf. Maar de eerste week, tijdens het reizen, meende ik ook de kleine ruimte waarin we leven en slapen in mijn stramme lijf te voelen. Hoe dan ook, ik ben van plan dit erin te houden.

Dit is ons eerste adres waar we mogen verblijven op andermans land, op een vrijblijvende manier naast elkaar leven, soms samen werken en samen eten. Vooraf was ik onder andere erg benieuwd hoe ik me in zo’n situatie zou handhaven. Hoe zou mijn plichtsbesef, mijn calvinistische inslag van me nuttig ‘moeten’ maken, het gevoel overal iets tegenover te moeten stellen in de vorm van werk of dingen, zich houden? Zou ik dat een beetje kunnen laten vieren? Eerdere ervaringen met dit soort situaties, bijvoorbeeld in Noorwegen, gaven me niet bepaald het vertrouwen dat ik hier losjes mee om zou kunnen gaan. Ik moet zeggen, ik kan het -voor mijn doen-  aardig loslaten. Ik merk wel dat zodra ik me terugtrek in of bij de camper, ik moet oppassen dat ik me niet ga verschuilen. Maar Wouter en Marieke en hun heerlijke kinderen geven ons absoluut het gevoel dat we welkom zijn, ook zonder tegenprestatie. Dus dit is een goede eerste plek om te leren omgaan met het laten vieren van mijn eigen teugels.