20 mei 2022

Sinds gisteren zitten we weer in onze eigen fijne gezinsbubbel. Daarvoor hebben we vijf dagen verbleven en gewerkt bij een Engels gezin nabij Tomar. Dat was vooral in sociaal opzicht weer even wennen. Ik merkte toen hoezeer we de afgelopen weken in onze eigen bubbel hadden geleefd, en hoe ontspannen dat was. Toen we daar aankwamen, werden we door Janine ontzettend hartelijk verwelkomd, we voelden ons echt welkom. Een uur later kwam de zoontjes, Lucas en Dion, thuis, een dubbele wervelwind die onze bubbel binnenstormde. Heel outgoing, aanwezig, enthousiast, nieuwsgierig, vol verhalen (vooral Lucas, die we hele colleges hebben horen geven over de maan, de ruimte, superhelden, kreeften en andere fenomenen). Zeker die eerste middag vond ik het lastig om onze, mijn houding naar hen te bepalen. De meisjes wilden eigenlijk niet dat de jongens meteen met hun speelgoed gingen spelen, terwijl de jongens alles wilden bekijken, aanraken, uitproberen. Ik voelde aan alles dat ik dit ook niet prettig vond, ze denderden letterlijk onze camper en ons leven binnen en wij konden bijna geen weerstand bieden. En ik merkte dat Jente er heel erg zenuwachtig van werd. De jongens luisterden ook niet naar ons als wij hen vroegen iets te laten en uitlegden waarom, dat was voor Jente onbegrijpelijk, hahaha. Ik baalde van mezelf dat ik niet als een leeuw mijn dochters gevoel kon verdedigen, dat ik excuses voor de jongens ging bedenken en probeerde Jente juist wat flexibeler te laten zijn. Dus de eerste avond twijfelden we hardop of dit voor ons ging werken. Uiteindelijk zijn we vijf dagen gebleven en kijken we er met een goed gevoel op terug. De dubbele wervelwind werd een storm en soms zelfs een flinke bries. Janine kookte ’s avonds heerlijk voor ons. Terry, die ik de eerste avond lastig te peilen vond, werd steeds een beetje minder nors. Het was voor Frank en mij heerlijk om weer met onze handen in de aarde te kunnen werken, plantjes te verzorgen en vooral: dit op onze eigen manier en tempo konden doen. Het was heel fijn dat Janine ons die ruimte bood. Jente en Lena hebben zich geweldig vermaakt (vooral met playmobil in de boomhut) terwijl wij werkten. We hebben echt iets kunnen bijdragen aan deze plek waar nog zoveel moet gebeuren. We hebben gezien hoe dit gezin haar huis openstelt voor mensen zoals wij en zoals Dylan (de andere workawayer die er was), deels uit noodzaak, maar ook echt het leven delend. En ik heel trots op ons dat we na de aanvankelijke schrik zijn gebleven en er een heel leerzame ervaring aan hebben overgehouden.